بهائیت در ایران:م. ابوالقاسم ابراهیمی برای مشروعیت بخشیدن به مسئله‌ی «رکن رابع» می‌نویسد: «امام بی‌نایب نمی‌شود و خانه بدون باب معنی ندارد. بلکه می‌گوئیم امام بی‌مأموم نمی‌شود. مأموم امام امثال ماها نیستیم؛ زیرا ما ایتام اقتدا به امام ننموده‌ایم. مأموم واقعی کسی است که من کل حیث اقتدا به امام کرده و نماینده‌ی صٿات امام شده باشد و اگر چنین اشخاصی در ملک نباشند، معلوم است که وجود امام، العیاذ بالله، خاصیتی نبخشیده، پس نعوذ بالله وجود امام لغو شده است و این محال است که ملک خدا بی‌امام و پیشوا باشد و محال است که امام باشد و مظهر و نماینده نداشته باشد» ادامه متن