بهائیان به سبب نوع تفکرشان در نفی اساس اسلام، مورد نفرت مسلمانان هستند. همچنین به دلیل پوشالی بودن عقاید بهائیت، این مسلک می‌کوشد تا از برخورد با عالمان دینی پرهیز و به ترویج عقیده‌ی خود نزد عدّه‌ای خاص بپردازد.
از این‌رو تشکیلات بهائیت، تمرکز تبلیغی خود را بر روی افراد کم‌اطلاع از دین و استفاده از ابزارهای جذّاب برای فریب جوانان یا نیازمندان قرار داده است. حسین فردوست در خصوص به کارگیری این روش در عصر پهلوی می‌گوید: «در دوران محمدرضا، بهائیت در ایران توسعه‌ی عجیبی یافت و آن‌ها بر مبنای انگیزه و نقاط ضعف هر فرد ، افراد را به شدت جذب می‌کردند. چند مورد مطمئن به اطّلاعم رسید که فرد، مقروض بوده و سازمان بهائیت قروض او را پرداخته تا بهائی شود. زن نیز از وسایل مهمّ جلب افراد بود و ترتیب می‌دادند که از طریق روابط جنسی، جوان‌ها جلب شوند...».(ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، ج 1، ص 210)
پی‌نوشت:
حسین فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، بی‌جا: اطلاعات، 1370، ج 1، ص 210.
همچنین ر.ک: سید حسین‌علی موسوی‌زاده، منادیان تاریکی، تهران: سازمان تبلیغات اسلامی، 1392، صص 323-285.