حسینعلی نوری مدعی می‌شود: «ای اهل عالم، فضل این ظهور اعظم، آن‌که آن‌چه سبب اختلاف و فساد و نفاق است، از کتاب محو نمودیم و آن‌چه علت الفت و اتحاد و اتفاق است، ثبت فرمودیم...».[1] در همین راستا عباس افندی نیز می‌گوید: «... در جمیع الواح بهاءالله مصرّح است که غیبت و بدگویی از دسائس و وساوس شیطانی است و هادم بنیان انسانی. شخص مؤمن، مذمت نفسی از بیگانگان نکند تا چه رسد آشنایان و غیبت دشمن ننماید تا چه رسد از آشنایان و غیبت دشمن ننماید تا چه رسد به مذمت دوست. بدگویی و غیبت، صفت سقیم افکار (کج فکران) است نه ابرار...».[2]
ابوالفضل گلپایگانی، مبلّغ طراز اول بهائیت، نیز چنین می‌گوید: «بر حسب فرمان حضرت مؤسس یعنی بهاءالله، این طایفه (بهائیان) در حق احدی بد نمی‌گویند، حتی در حق اعدای خویش؛ چه که سب و لعن و زشت‌گویی، حرام قطعی است، تا چه رسد به (سبّ و لعن) بزرگان شیعه که در جلالت قدر و علوّ ایشان، شبهه‌ای نیست...».[3]
ملاحظه نمودیم هرچند که بهائیان شعار وحدت و نوع‌دوستی در کلامشان فراوان و در تبلیغات خود از آن بسیار استفاده می‌کنند، اما رفتار ایشان کاملاً در تضاد با این شعارها قرار دارد؛ چرا که رهبران این فرقه، اولین نقض کننده‌ی این شعارها هستند. در ادامه به چند مورد آن اشاره خواهیم نمود:
حسینعلی نوری رهبر بهائیان، کسانی را که به بهائیت نمی‌پیوندند، حیوان خطاب می‌کند: «نفوسی که از این امر بدیع معرضند، از رداء اسمیه وصفیه، محروم و کل آن، بهائم بین یدی الله محشور و مذکور».[4] وی همچنین به پیروان خود دستور می‌دهد که از دیدار با مخالفین‌اش پرهیز [5] و برای آن‌ها عذاب حتمی باشند: «أنتُم یا أحِبَاءَالله کُونُوا سَحَابَ الفَضل لِمَن آمَنَ بِاللهِ و آیاتِه و عَذاب المَحتُوم لِمَن کَفَرَ بِاللهِ و أمرِه [6]؛ ای بهائیان! بر مؤمنین به خدا (بهاءالله) و آیاتش (کلام او) ابر رحمت، و بر منکرین و مخالفین، عذاب حتمی باشید».
پیامبر خودخوانده‌ی این فرقه در یک جا، امر به دوستی با دشمنان کرده و سبّ و لعن دشمنان را هم جایز نشمرده و در جای دیگر، چنین القابی به برادر خود داده است: «القابی از قبیل مشرک بالله و عجل (گوساله) و جُعل (حشره‌ای موذی که در درون مدفوع حیوانات ساکن می‌شود)، طاغوت، شیطان، ابلیس، برکه خبیثه، طنین زباب (مگس) و امثال‌ها نام برده شده‌اند».[7] پیروان این فرقه نیز در اقتدا به پیشوایان خود همواره، مراجع عظام شیعه را مورد توهین‌های تند و تیز خود قرار داده‌اند.[8]
بنابراین، مشاهده نمودیم تا چه حد بین گفتار و رفتار رهبران بهائی و پیروان ایشان فاصله است؛ چرا که آن‌چه توسط بهائیان، مبنی بر نوع‌دوستی و پرهیز از کینه‌توزی مطرح می‌شود؛ تنها شعاری جذاب و فریب‌کارانه است که نه تنها خود، بلکه پیشوایان ایشان هم بدان پایبند نیستند.

پی‌نوشت:

[1]. اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، ص 322.
[2]. همان، ص 306.
[3]. عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه، نسخه الکترونیکی، 1/498.
[4]. حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی، از روی نسخه خطی، کاتب حرف الزاء، ربیع الاول، ص 213.
[5]. اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 4، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ص 141-140.
[6]. حسینعلی نوری، مجموعه الواح مبارکه، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 216.
[7]. فاضل مازندرانی، اسرارالأثار، ج 5، ذیل حروف ک-ی.
[8]. نظیر: شبکه تلویزیونی آئین بهائی، نام برنامه: آموزه‌های پرهیز از خشونت در بهائیت، کارشناسان: معین افنانی، قاسم بیات.