گفته می‌شود بیشتر این افراد در حوزه‌ی آموزش فعالیت داشته‌اند، مربی مهدکودک هستند و به کودکان موسیقی آموزش می‌دهند. اما مدیران آموزشگاه با اطلاع از دیانت آن‌ها، استخدام‌شان کرده بودند». برخی گزارش‌های دریافتی نیز حاکی از آن است که چندی پیش در جریان برگزاری جشن هالووین در تهران، کرج، شیراز و بعضی از شهرهای بزرگ، عناصر فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت نقش داشته‌اند.(2)
 پیش از آن هم در جریان اجرای سند آموزشی 2030، زمزمه‌ی حضور بهائیان در قالب مربی آموزش‌های جنسی در شهر اراک به گوش می‌رسید.(3)
نهادهای فرهنگی و آموزشی کشور باید بدانندکه  ، یکی از احکام اجباری فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت، تبلیغ اجباری بوده (4) و در این راستا، به تربیت بهائی و تبلیغ این فرقه‌ی ضالّه برای کودکان بسیار تأکید شده است؛ همچنان که عبدالبهاء در این زمینه گفته است: «تعليم و تهذيب بعد از بلوغ بسيار دشوار شود تجربه شده است كه نهايت سعی و كوشش را می‌نمايند تا خلقی از اخلاق نفسی را تبديل كنند نمی‌شود اگر اليوم اندكی متنبّه گردد بعد از ايامی معدود فراموش كند و بر حالتی كه معتاد و خوی نموده راجع شود پس بايد از طفوليت اين اساس متين را بنهند زيرا تا شاخ تازه و تر است بكمال سهولت و آسانی مستقيم و راست گردد».(5)

اینکه مدیران مهد های کودک توجه نمیکنند و باز هم این میدان را در اختیار مبلغین بهائی قرار میدهند جای بسی تاسف است . ذهن کودکان آماده بارگذاری است و اکر بارگذاری انجام شود تغییر و حذف آن بنوعی دشوار ودر برخی موارد غیر ممکن است . این قصور را نباید نادیده گرفت خصوصا اینکه در اخبار آمده که مدیران این مهدهای کودک با آگاهی از اعتقاد مربیان فوق آنها را بکار گیری کرده اند .

به تصویر به دقت نگاه کنید این آموزه ایست که میباید در ذهن کاملا آماده کودک ثبت شود ؟ این آموزه ها بدنبال چه اهدافی در مهد های کودک ولو شده اند ؟ جای بسی تاسف است که در آستانه برگزاری جشن 40 سالگی پیروزی انقلاب باز هم شاهد نفوذ افکار ضاله و معاند در سیستم آموزشی کشور باشیم .

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال خبری وابسته به تشکیلات بهائیت.
[2]. به نقل از کانال رصد فرقه‌های ضاله و معاند.
[3]. جهت آگاهی بیشتر، به مستند: «آموزش جنسی به کودکان توسط مربی بهائی در اراک!» مراجعه کنید.
[4]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، ص 61.
[5]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: کردستان العلمیه، 1910 م، ج 1، صص 406-405.