سیمین فهندژ «سخنگوی تشکیلات بهائیت در ژنو» در مورد نهمین سالگرد زندانی شدن هفت مدیر بهایی در ایران گفت: «امسال کمپینی بین المللی برای این افراد (سرکردگان بازداشتی بهائی در ایران) راه اندازی کردیم... گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد در امور ایران، عاصمه جهانگیر در گزارش خود وضعیت اقلیت‌های دینی در ایران را بسیار نگران کننده توصیف کرده است».(خبرگزاری بهائی)
در پاسخ به این گزارش سخنگوی بهائیان، ذکر نکاتی را لازم می‌دانیم.
1. گذشته از آن‌که خیانت بهائیت به اسلام و ایران سابقه‌ای تاریخی دارد (بهائیت در ایران، ص 251)؛ همان‌گونه که سیمین فهندژ نیز بدان اشاره کرد، کیفرخواست مدیران تشکیلات بهائی، مواردی از قبیل جاسوسی، فعالیت تبلیغی علیه نظام و همکاری با اسرائیل بوده است.
2. چگونه است کشوری چون عربستان سعودی، حامی علنی تروریسم، قاتل مردم بی‌دفاع یمن، بحرین و حتی شیعیان کشور خودش؛ گزارش‌گر ویژه حقوق بشر ندارد؟! رهبر شیعیان این کشور اعدام می‌شود و کسی صدایش در نمی‌آید. چگونه مسلمانان مظلوم میانمار قتل‌عام می‌شوند و رهبر جانی  این کشور جایزه‌ی صلح نوبل می‌گیرد؟!

اما برای جاسوسان بهائی در ایران، تمام نهادهای وابسته‌ی بین‌المللی، دلسوز می‌شوند! مگر خون بهائیان ایران رنگین‌تر است؟ یک انسان بی‌طرف، از این رفتار دوگانه‌ی جهان غرب، غیر از جاسوس بودن  و ابزار بودن فرقه بهائیت برای اعمال دشمنی با مردم ایران و نظام اسلامی برگزیده آنان چه نتیجه‌ای می‌گیرد؟!

پی‌نوشت:
ر.ک: زاهد زاهدانی، بهائیت در ایران، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، 1381.
خبرگزاری تسنیم، تیتر خبر: خشم برندگان جایزه نوبل از بانوی مرموز میانمار، شناسه خبر: 1299155، 1395/10/28.