اولا ) بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی ( مسیحیت ، یهودیت و آئین زرتشت )  در ایران از آزادی برخوردارند و برای آنان امتیازاتی بعنوان شهروندان ایرانی تعریف و اجراء شده است (قانون اساسی، ص 34)  در همین قانون اساسی  اعطای آزادی عمل به فرقه ها‌ خصوصا فرقه ضاله بهائیت  که خیانتشان در دوران قبل از انقلاب بعنوان لایه های پنهان حکومت پهلوی و بعد از انقلاب همراهی با رژیم اشغال گر قدس بعنوان اصلی ترین شاخه رژیم مستکبر امریکا و دشمن جمهوری اسلامی بر کسی پوشیده نیست در نظر گرفته نشده است . گرچه با عنایت نظام تا زمانی که رفتاری در قالب مقررات و قوانین جمهوری اسلامی داشته باشند بعنوان شهروند در این نظام حضور و فعالیت خواهند داشت . که هم اینک هم در همین حوزه بهائیان و سایر فرق  در ایران عزیز حضور دارند .

معصومی تهرانی که در نزد بهائیان تحت عنوان ایت الله از آن نام میبرند ، و البته از حامیان جدی بهائیت به شمار می‌آید، در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد.[به نقل کانال‌های تلگرامی بهائیت] اینک خطاب به این روحانی‌نمای شیعی، تنها به ذکر دو پاسخ بسنده می‌کنیم.
دوما ) ادعای جناب معصومی در خصوص برخورد تبعیض آمیز با پیروان سایر «ادیان» بی‌دلیل و صرفاً جهت لجن‌پراکنی است.

ثانیاً   )  فرقه‌ی بهائیت با داشتن ریشه‌ای غیرالهی و ماهیتی استعماری، جزء ادیان الهی به شمار نیامده و حتی در ردیف فرقه های متصوفه هم قرار نمیگیرد که بخواهد آزادی عمل داشته باشد . بقول معروف بهائیان نزده میرقصند چه رسد به آنکه کسی برای آنها بزند . آزادی عمل این فرقه ضاله ، چیزی جز خیانت به ایران و اسلام نیست.[ر.ک: ماهنامه‌ی زمانه، ص 18]

رابعا  ) سوال ما از بهائیان و البته گل سر سبد آنها جناب معصومی این است که از تشکیلات بهائیت سوال کند بطور رسمی چه تعداد از بهائیان ساکن ایرانند . به جز تعداد انگشت شماری که بدلیل تخلفات گوناگون در زندان بسر میبرند . قاعدتا دیگر افراد دارند در میان مردم ایران زندگی میکنند . پس نظام ایران بعنوان یک ایرانی برای آنها حقوقی را قائل است لازم به دلسوزی شما نیست
در پایان خطاب به این روحانی‌نمای شیعه می‌گوییم: به رسمیت شناختن و پذیرش فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت به عنوان دینی الهی، مساوی با پذیرش نسخ اسلام است. حال شما که همواره بهائیت را به عنوان دینی الهی برمی‌شماری، پس چرا به عنوان یک اندیشمند آزاد به آن ایمان نمی‌آوری؟!

پی‌نوشت:
جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.
«بهائیت؛ پیشوند با بیگانه، خصومت با ملّت»، ماهنامه‌ی زمانه، سال ششم، شماره‌ی 61، مهر 1386، ص 18.