رسول اف  در فیلم لرد  از فرقه ضاله بهائیت حمایت کرده بود و انواع اتهامات بی‌اساس را در این فیلم به نظام نسبت داده است . این فیلم با ارسال غیر رسمی به جشنواره کن در بخش نوعی نگاه به نمایش و رقابت گذاشته شده و جایزه فیلم برتر را از آن خود کرده است . اساسا ما با این نوع قضاوت داورانی که تمامی تلاش خود را داشته اند که سیاه نمائی از نظام جمهوری اسلامی ایران بعنوان یک رویه قابل قبول در صنعت سینما برای حضور در جشنواره ها تلقی گردد کاری نداریم اما از یک فردی که در عالم سینما برای خود جایگاهی دارد و مردم ایران و ظلم ستم روا شده به هموطنانش را از سوی همین کشورها با پوست و گوشت و استخوانش درک کرده انتظار نداریم .

اما سوال این است چرا تا کنون ظلم به هموطنان در سردشت  که مورد حمله شیمیائی قرار گرفتنند و پتانسیل ساخت چندین فیلم را دارند مورد توجه قرار نگرفته است ؟ چرا حمله طبس بعنوان یک تجاوز آشکار به یک کشور بجز یک فیلم که از آن رویداد ساخته شد مورد توجه قرار نگرفته است ؟. اساسا چرا سینمای ایران به داستانهای متعدد زندگی و شهادت  هفده هزار شهید ترورهای منافقین و گروه های ملحد   نپرداخته است؟ و یا اینکه چرا سینمای ایران از انعکاس واقیت انفجار دفتر حزب جمهوری که به شهادت بیش از 72 از شخصیتهای نظام نوپای ایران در آن زمان  باز مانده است ؟  و چرا در فیلم سازی از پیشرفتهای علمی بجز چند فیلم غافل شده ایم ؟  و یا اینکه چر ما به شخصیتهای علمی ایران در قالب یک سناریو توجه نکرده ایم ؟ و ....

باید نتیجه بگیریم که پرداختن به نقاط قوت نظام درمقایسه با آنچه سیاه نمائی از نظام است در حوزه سینمای ما کاملا مورد بی مهری قرار گرفته است .

چرا دست اندر کاران سینمای ایران از وزارت ارشاد گرفته تا سناریو نویس و کارگردن و تهیه کنندگان فاقد درک مفهومی از منافع ملی هستند  ؟