اما این ادعا در حالی مطرح می‌شود که با بررسی گفته‌های عبدالبهاء، به نکاتی خلاف ادعای مبلّغان بهائی پی خواهیم برد.
همچنان که در کتاب مفاوضاتِ جناب عبدالبهاء، پس از وعده‌ی تحقق سلطنت رهبران بهائی و فراگیری عدالت جهانی، آمده است:

«در هر دوری (عصری) اوصیاء (جانشینان پیغمبر) و اصفیاء (برگزیدگان) دوازده نفر بودند؛ در ایّام حضرت یعقوب دوازده پسر بودند و در ایام حضرت موسی دوازده نقیب (سرپرست) رؤسای اسباط (فرزندان) بودند و در ایام حضرت مسیح دوازده حواری بودند و در ایام حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) دوازده امام بودند؛ ولکن در این ظهور أعظم بیست و چهار نفر هستند؛ دو برابر جمیع. زیرا عظمت این ظهور چنین اقتضاء نماید. این نفوس مقدسه در حضور خدا بر تخت‌های خود نشسته‌اند؛ یعنی سلطنت ابدیّه می‌کنند...».[1]
با توجه و عنایت به این پیش بینی جناب عبدالبها ،  بهائیان می‌بایست منتظر 24 پیشوای آسمانی باشند تا در پیشگاه خدا نشینند و تا ابد حکم‌فرمایی کنند. حال اگر فرض کنیم که عبدالبهاء و شوقی افندی، دو نفر از این 24 نفر هستند، پس می‌بایست منتظر 22 ولی‌امر در پس شوقی افندی بود. لذاست که عبدالبهاء در الواح وصایای خود به شوقی افندی تأکید کرد: «ای أحبّای الهی، باید ولیّ امرالله در زمان حیات خویش من هو بعده (جانشین خود) را تعیین نماید تا بعد از صعودش اختلاف حاصل نگردد».[2]
اما گویا تقدیر الهی چنین بود که با عقیم ماندن شوقی افندی، هیچ‌کدام از این پیش‌بینی‌ها درست از آب در نیاید و البته پیش بینی جناب عبدالبها درست از آب در نیاید .

پی‌نوشت:

[1]. عباس افندی، مفاوضات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1920 م، ص 46-44.
[2]. ر.ک: عباس افندی، الواح وصایا، محفل ملّی بهائیان پاکستان: مطبعه‌ی استرلینگ گاردن رود، نوامبر 1960، ص ​13.